Vijfhuizen via Amerika bij Fortuna: “Alles wat ik heb mogen dromen…"

Vijfhuizen begon haar carrière op 5-jarige leeftijd bij DOSC in Den Dolder. “Mijn broer voetbalde daar. Ik zat vroeger nog op ballet, maar ik had door mijn broer wel de ambitie om ook op voetbal te gaan. Ik speelde eerst tussen de jongens en ben op mijn zestiende naar Saestum gegaan, waar ik voor het eerst bij de vrouwen ging spelen.”

Op dat moment droomde de verdedigster al van profvoetbal. “Het was toen allemaal nog een beetje nieuw. Ik keek op tegen het Nederlands elftal en speelsters als Lieke Martens. Ik dacht altijd al: Het zou wel super gaaf zijn als ik ook op hoog niveau kan voetballen”

De stap naar Amerika

Op haar achttiende stapte Vijfhuizen op het vliegtuig, richting de ‘American Dream’. Maar hoe wist ze zeker dat ze naar Amerika wilde? “Ik ben op een gegeven moment naar een informatieavond van KingsTalent gegaan. Toen ben ik geïnteresseerd geraakt en zijn we in gesprek geraakt. Ik wist toen al dat ik klaar was met de middelbare school en sowieso door wilde gaan met voetballen. Ik dacht: Wat ga ik nu doen? Blijf ik nog bij Saestum of ga ik ergens anders heen? Op dat moment kwam Amerika in beeld en was ik enthousiast.”

De sport in de United States is enorm, zo wist ze al. “Het vrouwenvoetbal wordt daar ook zo serieus genomen en het is daar heel erg professioneel. Het leek me super gaaf om erop uit te gaan, zo na de middelbare school. Het was natuurlijk wel een grote stap, ik was net achttien. Maar ik wilde heel graag sterker worden, fysiek uitgedaagd worden. Daar staat het voetbal in Amerika natuurlijk ook om bekend, om het vele trainen. Maar dat leek me eigenlijk alleen maar leuk, nog meer voetballen.”

“Het enthousiasme overheerste”

Een flinke stap, ondanks het enthousiasme. “Je moet sowieso heel veel dingen regelen. Daarbij had ik wel hele fijne begeleiding van KingsTalent, zij hielpen echt heel goed. Op een gegeven moment hadden we bijna dagelijks contact. Daardoor stapte ik uiteindelijk ook met een gerust hart op het vliegtuig. Het enthousiasme overheerste wel echt, maar natuurlijk blijft het spannend.”

“Ik was ook zo gewend aan mijn leventje thuis, naar school en ’s avonds naar het voetbal. Nu ging ik zo ver weg van mijn familie en vrienden, dat is wel intens. In het begin vond ik dat wel moeilijk”, vertelt Vijfhuizen eerlijk. “Het schakelen was in het begin lastig, maar ik vond het al snel leuk. Ze nemen je ook goed op in de groep daar, dat is heel fijn. Sport verbindt, je bent veel samen.”

Voetbal op één

Vijfhuizen speelde een jaar voor de University of Science and Arts of Oklahoma (NAIA) en daarna voor het Providence College in Rhode Island (NCAA D1). Hoe haar leven er daar uit zag? “Je stond vroeg op. We trainden van 5:00 tot 7:00 uur. Om 8:00 uur zat je dan in de les en vaak had je ’s avonds nog meetings of nog een training. We hadden twee wedstrijden per week, op donderdag en zondag. De lessen kon je daar omheen plannen, want het voetbal stond wel op één.”

Naar uitwedstrijden gingen Vijfhuizen en co met het vliegtuig. “Dan gingen we op woensdag weg en vloog je bijvoorbeeld naar de andere kant van Amerika. Dat vond ik wel bizar, vliegen voor een wedstrijd! Dan bleef je in een hotel slapen en stond echt álles in het teken van de wedstrijd. Het was ook wel gek, dat je daarna weer snel moest schakelen en weer naar de les moest.” In Amerika was de verdedigster eigenlijk ‘prof’. “Dat is ook wel gek. Je denkt eigenlijk: Waar heb ik het aan verdiend dat ze alles voor mij betalen en alles voor mij regelen?”

Het was écht de American Dream voor haar. “Alles wat ik had mogen dromen, is het ook echt geworden. Het wordt natuurlijk altijd een beetje verkondigd als een life changing experience, maar zo heb ik het ook echt ervaren. Ik heb er absoluut geen spijt van. Als ik wederom in dezelfde situatie zou zitten, zou ik het zo weer doen. Ook met deze vervolgstap nu, het is zo’n mooi verhaal geworden.”

Terug naar Nederland

Na vier jaar wilde Vijfhuizen terug naar Nederland. “Ook omdat ik de ambitie had om hier op het hoogste niveau te mogen voetballen. Ik keerde terug bij Saestum. Dat was heel fijn, omdat ik de club al kende. Vanwege mijn ambities heb ik uiteindelijk managementbureau Number 7 benaderd. Via hen en door de geweldige steun van Saestum ben ik nu bij Fortuna terechtgekomen.”

Een prachtige stap voor de Bilthovense, die het af en toe nog niet echt beseft. “De eerste dag dat ik in de clubkleren liep, dacht ik: Hé, is dit nu echt? Ik ben echt heel trots. Blij en dankbaar ook, dat ik deze kans krijg. Ik heb heel lang de hoop gehad om op het hoogste niveau te spelen, maar ik had ook niet per se verwacht dat het zo snel zou lukken. Dit is echt gaaf.”

Amerikaanse ervaringen op zak

Met haar ervaringen uit Amerika op zak is Vijfhuizen inmiddels verhuisd naar Sittard. “Ik heb vooral heel veel zelfstandigheid en verantwoordelijkheid meegenomen uit Amerika. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik een persoon zou zijn die vier jaar in Amerika zou gaan wonen, vervolgens terug zou keren en een jaar later zou verhuizen naar Sittard. Die zelfstandigheid heb ik wel geleerd in de Verenigde Staten.”

“Ik heb ook wel discipline en doorzettingsvermogen geleerd daar. Je krijgt er een harde huid van. Er wordt gewoon heel veel van je verwacht, de tribunes zitten ook vol. Zeker als je jong bent, kan dat best wel heftig zijn. Ik durf nu gewoon veel meer, kan veel meer aan. Dat heb ik echt wel geleerd daar. En ook starten bij een nieuw team, ik kan nu makkelijker een connectie maken met nieuwe mensen.”

“Ik geniet er nu al heel erg van”

Een ding is zeker: Vijfhuizen zit voorlopig op haar plek in Sittard. “Natuurlijk is de situatie bij Fortuna algemeen bekend. Maar we willen er alles uithalen wat erin zit. We willen er alles aan doen om te bewijzen dat we gewoon nog een heel goed team zijn. Natuurlijk hoop ik voor mezelf dat ik mijn debuut mag gaan maken, zoveel mogelijk mag gaan spelen. Dat is natuurlijk altijd je doel als je voetbalt.”

“Ik kijk er gewoon heel erg naar uit. Ik geniet er nu al heel erg van, om gewoon op zo’n niveau te mogen trainen. Ik kan leren van de andere speelsters en we kunnen ook van elkaar leren. Ik hoop dat ik mee kan groeien en uiteindelijk ook belangrijk kan zijn”, sluit ze af.