Vande Velde verloor vader: "Ze begrepen het als ik geen zin had"

"Normaal gezien rijd ik altijd na de wedstrijd met hem mee naar België, maar dit keer niet. Ik wilde nog wat dingetjes in Den Haag doen. Bovendien was er een vriendin uit Gent overgekomen. Die avond nam ik afscheid van hem, maar dat had geen afscheid voor altijd mogen zijn", blikt een emotionele Vande Velde terug in het Algemeen Dagblad. Haar vader was superfit. "Hij hoefde nooit naar de dokter. Er was geen enkele waarschuwing dat dit zou gebeuren. Mijn vader hield ervan om in de tuin te werken. Dat had hij die zaterdag ook gedaan. Hij was in de zetel aan het uitrusten, keek televisie toen mijn moeder hem vond", vertelt de Belgische. Luc zorgde ervoor dat Vande Velde ging voetballen. "Ik deed eerst aan acrogym, maar mijn vader was trainer van VC Zevergem en ik ben een keer met hem meegegaan. Drie of vier jaar lang was hij mijn trainer, voordat ik naar Zulte Waregem ging. Daar bracht hij me ook altijd naartoe. Wat ik van hem heb geleerd? Alles! We deden vooral veel techniekoefeningen. Maar dankzij hem werd ik ook fysiek en conditioneel sterker. En hij zei dat ik meer van afstand moest schieten. Maar dat is precies iets wat ik niet veel doe", zegt ze. Bij ADO is Vande Velde wel goed opgevangen. "Bij ADO begrepen ze het wel als ik een keer geen zin had om te trainen. Een week na de crematie speelde ik tegen Feyenoord. Met voetballen kon ik mijn gedachten even verzetten. Maar als een wedstrijd afgelopen was, kwam het daarna weer hard binnen. Ze zeggen dat ADO een familieclub is en dat is echt zo. Ze hebben me goed opgevangen. Altijd is er wel iemand met wie ik kan praten, zoals mijn huisgenoten Cato Pijnacker Hordijk en Nikki IJzerman. Ook het spandoek dat de supportersclub maakte was heel mooi. Van iedereen bij de club ervaar ik veel steun", benadrukt ze.