Van Domselaar emotioneel: "Poeh, krijg er gewoon tranen van"

"Héél bijzonder. Er stonden zó veel mensen. Echt dat je dacht: wauw, volgens mij leeft het hier wel, haha. Dat wist ik wel, want bij thuiswedstrijden zitten soms ook 60.000 mensen, maar dat er nu zó veel fans naar de huldiging kwamen... Onwerkelijk", vertelt de doelvrouw aan het Algemeen Dagblad over de huldiging. "Ik kon me er ook niet echt een voorstelling van maken, maar drie uur van tevoren stonden er al duizend man en dat werden er steeds meer. Heel tof."

Het was de grote vraag of Van Domselaar de finale zou halen. Begin april raakte ze geblesseerd aan haar enkel. De tweede halve finale tegen Olympique Lyon keepte ze, maar daarna ontbrak ze weer in de wedstrijdselectie van Arsenal. "Ik moest héél hard werken om fit te zijn voor de finale. Als dat dan op tijd lukt én je wint, dat is dan wel heel speciaal."

"Ik heb veel alleen getraind. Van 8 uur ‘s ochtends tot 5 uur ‘s middags om maar fit te worden. Als je dan daar staat, mét je familie en je hoort dat Champions League-nummer. Dat geeft kippenvel", zegt Van Domselaar. "Dat zorgde wel voor emoties, ja. Het eerste wat ik deed, was ook naar de fysiotherapeut en de keeperstrainer om ze te omhelzen, omdat...", zo stopt ze even.

Het zorgt voor emoties bij de sluitpost. "Omdat... Poeh, ik krijg er gewoon tranen van in m’n ogen. Omdat we het samen hebben gedaan en dat is gewoon heel erg bijzonder."