Spaanse zon lacht Van Nuland weer toe: “Real Betis voelde gelijk goed”

“Ik kreeg eind december een mooie aanbieding. Ik heb meerdere aanbiedingen gehad, maar deze voelde het beste. Het is een mooie stap. Sevilla is een mooie stad. Sowieso heb ik het heel erg naar mijn zin in Spanje. Het niveau goed is, de faciliteiten zijn goed. Ik spreek de taal. Dus wat wil je nog meer? Real Betis is een hele grote club. Alles zit samen met de mannen. Je merkt wel echt dat het nog een stapje hoger is dan wat ik ooit heb meegemaakt, vergeleken met bijvoorbeeld Tenerife”, vertelt de doelvrouw in gesprek met Vrouwenvoetbalnieuws.nl . Vorig jaar kende Van Nuland dus een lastig jaar. “In januari werd ik ziek. Ik heb daar echt wel last van gehad, heb vijf dagen in het ziekenhuis gelegen. Eigenlijk kwam het een beetje opzetten en werd het steeds erger. Ik had coronaklachten, maar al mijn testen waren negatief. Ik heb in totaal negen testen gehad, die waren allemaal negatief. Dus ik dacht: ik heb gewoon een beetje een griepje of iets. Op een gegeven moment werd het zo erg, dat ik dacht: nu moeten we naar het ziekenhuis. Toen zijn we daarheen gegaan en was het eigenlijk net op tijd. Ze zeiden: ‘je had niet heel veel langer meer moeten wachten’."

Na vijf meter bekaf

Het was de start van een lange revalidatie, een die op een zeer ongelukkig moment kwam. Van Nuland had net getekend bij La Solana. Na twee weken sloeg het noodlot toe. “Ik heb een wedstrijd gespeeld in de beker en een competitiewedstrijd, waar ik wel meteen in de basis stond en belangrijke punten pakte. Toen ging het de verkeerde kant op. Ik sprak ondertussen gelukkig goed Spaans, dat scheelde wel veel. Mijn teamgenoten hebben me wel veel geholpen. Maar op het moment dat ik in het ziekenhuis kwam, mocht er niemand mee naar binnen vanwege de coronamaatregelen. Ik wist ook niet wat er allemaal ging gebeuren, het is allemaal een beetje langs me heen gegaan.” Fit was de voormalig speelster van onder meer SC Heerenveen, maar na die periode was daar niks meer van over. “Je gaat van een topfitte sporter naar nog niet eens vijf meter kunnen lopen, dan ben je bekaf. Dat is een zware tijd geweest. Ik heb een halfjaar niks kunnen of mogen doen vanwege de behandelingen. Je kunt eigenlijk echt helemaal niks meer. Het is echt heel gek. Je moet het echt heel langzaam opbouwen. Op een gegeven moment denk je dat je je wel weer prima voelt. Ik heb nog lang pijn op de longen gehad. Dan doe je een dag misschien iets meer, dan wandel je halfuur, daar moet je dan drie dagen van bijkomen.”

DTS Ede

In juli begon ze weer met opbouwen. “Op een gegeven moment dacht ik bij mezelf van: oké, ik voel me wel weer redelijk fit, ik wil wel weer gaan voetballen. Dan ben je in het midden van het seizoen, waar kun je op dat moment ergens aansluiten, met in je achterhoofd dat je eigenlijk nog maar half fit bent... Ik heb een bekende keeperstrainer, Lambert Jager, opgebeld. Hij was destijds keeperstrainer bij DTS Ede. Daar heb ik aan kunnen sluiten, daar ben ik heel erg dankbaar voor. Op die manier kon ik voetballend weer fit worden. Ik heb nog nooit in mijn leven zo lang niet gevoetbald, het is echt wel heel gek. Ik heb het gelukkig best wel weer snel op kunnen pikken.” Het afgelopen halfjaar trainde Van Nuland mee bij de ploeg uit Ede. Wedstrijden zaten er niet in, vanwege de regels rondom overschrijven. Oefenwedstrijden waren er midden in het seizoen ook niet. Uiteindelijk kreeg ze dus in december een belletje van haar zaakwaarnemer. Er waren ook andere clubs met interesse. “Uit Italië en uit Nederland is er ook interesse getoond. Ik heb wel dingen overwogen, maar het sprak me allemaal niet echt aan. Bij Real Betis voelde het gelijk goed.”

“Spanje bevalt me goed”

Bij de club uit Sevilla is ze fullprof. “Dat is echt een heel verschil met Nederland. De verschillen tussen Nederland en Spanje zijn nog steeds heel erg groot. Dat is zonde, want in Nederland zou het zoveel beter kunnen zijn, als dat soort dingen ook geregeld zouden kunnen worden. Daarom blijft Nederland achter met andere landen”, is de keepster van mening. In haar tijd bij SC Heerenveen werkte Van Nuland naast het voetballen. “Ik zat daar sowieso voor mijn gevoel niet echt op mijn plek. Ik had niet echt een klik met de staf. Ik denk ook dat in Heerenveen wonen ook niet helemaal bij mij past. Ik moest 24 uur ernaast werken. Die omstandigheden hebben er mede voor gezorgd dat het voor mij niet makkelijk was”, is ze open.

“De manier van spelen in Spanje past bij mij”

In Spanje voelt ze zich wel op haar plek. Bij Betis heeft de keepster voor een halfjaar getekend. “Ik wil nu volledig fit worden, wedstrijdfit worden. Dan kijken we wel waar we terechtkomen. Mijn ambitie is wel gewoon om na dit halfjaar in Spanje verder te gaan. Nederland blijft interessant, want thuis zijn is ook altijd wel fijn. Maar op dit moment zijn er weinig clubs waar je echt van het voetballen kan leven. Spanje bevalt me goed. Terugkeren naar Nederland zou een optie zijn, als ik ervan zou kunnen leven.” “De manier van spelen in Spanje past bij mij. Op dit moment zie ik geen reden om naar een ander land te gaan. Ik sta altijd wel open voor een avontuur, Italië of Scandinavië lijken me leuk. Maar op dit moment ligt mijn focus op Spanje”, is Van Nuland duidelijk.

Terugkijken op bewogen jaren

Ze kan terugkijken op een paar bewogen jaren. Drie jaar geleden vertrok de Brabantse goalie naar Spanje. “Ik zat een maand bij Tacuense, toen begon corona, dus toen heb ik al redelijk pech gehad. Ik heb me daar toch wel in de kijker kunnen spelen en de contacten kunnen leggen, waardoor ik naar UDG Tenerife kon. Daar was alles een stuk beter geregeld. Die twee jaar hebben we bijna Champions League gespeeld, Atlético Madrid en Real Madrid werden verslagen. De laatste keer dat FC Barcelona in de competitie verloren heeft, was van Tenerife. Dat is lang geleden, ze zijn nu iets van 50 wedstrijden ongeslagen”, lacht Van Nuland. Uiteindelijk koos ze ervoor om een nieuwe stap te maken, ditmaal naar La Solana. Daar ging het dus helemaal mis. “Op een gegeven moment denk je wel van: wil ik dit nog wel? In het buitenland, weg van huis. Er zijn wel momenten geweest waarop ik me afvroeg of het het wel allemaal waard was. Maar op momenten zoals nu heb ik er weer heel veel zin in en is voetballen nog steeds het leukste wat ik kan doen. Ik was wel bang dat ik misschien wel nooit meer zou kunnen voetballen. Als er bepaalde dingen uit zo’n onderzoek komen, dan kan het misschien wel nooit meer. Die onzekerheid, omdat je ook niet weet hoelang het gaat duren, die was er wel. Ik heb er altijd vertrouwen in gehouden en dat blijkt nu, met deze mooie stap”, sluit ze af.