Peeters: "Moet gewoon met een paar sokken in mijn broek gaan fluiten"

Haar vader was scheidsrechter en zo leerde Peeters het vak kennen. "Ik ben op mijn vijftiende begonnen met een cursus en wedstrijden bij de F- en E-jeugd. En zo klom ik steeds verder op. Op een gegeven moment floot ik de senioren."

"Bij mannen die zo oud waren dat ze mijn opa of vader hadden kunnen zijn, maar ook bij jongeren die net uit de kroeg kwamen rollen", vertelt de arbiter aan De Limburger. "Iedere scheidsrechter begint onderaan en dat is prima om je rugzak mee te vullen, maar ik wist dat ik daar snel weg moest."

Ze vervolgt: "Later zat ik in het talententraject van het betaald voetbal. De KNVB droeg mij in Zuid II voor om topklasse te gaan fluiten, het hoogste landelijke amateurniveau destijds, maar dat district honoreerde die voordracht niet."

Toen Peeters belde waarom niet, kreeg ze te horen dat ze 'niet representatief was' en 'niet gemotiveerd'. "Alle voordrachten werden overgenomen, behalve die van mij. Ik zei: dat komt natuurlijk doordat ik niks in mijn broek heb, ik moet gewoon met een paar sokken in mijn broek gaan fluiten", is ze open.

Peeters voelde dat de voordracht niet werd overgenomen omdat ze vrouw was. "Ik vond het oneerlijk, was boos en teleurgesteld. Hoezo niet gemotiveerd? Ik floot toen al internationaal, nam overal onbetaald verlof voor."

Nu fluit ze in de hoofdklasse. "Daarmee ben ik hartstikke tevreden. Hoger gaat 'm ook niet meer worden, want die testen haal ik niet. Je moet realistische doelen stellen."

Peeters besluit: "Maar ik fluit Champions League, Eredivisie Vrouwen, internationale wedstrijden. Voordeel van vrouw zijn, is dat als je het goed doet, je ook meteen opvalt en je sneller in aanmerking komt om in het buitenland actief te zijn."