Venijn in kop en staart van rommelige wedstrijd

Bij Kadoelen MO 17 moet je niet te lang met je fietsslot rommelen. Ook is het zaak om snel een parkeerplek te vinden en op tijd je kantinekoffietje te bestellen.

De meeste bezoekers hadden nog maar nauwelijks hun plek langs de lijn in het zachte najaarszonnetje gevonden of er stonden al drie doelpunten op het scorebord. Gelegenheidslinksback Khadija – als plaatsvervangster van de zieke Ezgi- moest nog een beetje wennen aan de voor haar nieuwe plek en gaf haar tegenstander rechtsbuiten Robin net een beetje ruimte. Vanuit een ogenschijnlijk nauwelijks kansrijke positie plofte de bal zomaar via de paal in de verre hoek binnen.

Er was daarna geen aanleiding om dit doelpunt als een voorbode voor een lastige middag te beschouwen. Daarvoor vielen de 1-0 van Chevairie en de wederom direct uit de aftrap gescoorde 2-1 van Precious te makkelijk. En ook in het kwartier hierna had Kadoelen een aantal grote mogelijkheden om de score al voor rust uit te bouwen. Maar raadselachtige krachten doen altijd mee in de sport. Nadat de kwetsbaar ogende Sporting doelvrouw Lieke op wonderbaarlijke wijze de bal van de voet van de goochelende Precious had geplukt, leek het of het Utrechtse team daar kracht uit putte, terwijl de speelsters van Kadoelen van de weeromstuit steeds lustelozer en lamlendiger leken te gaan spelen.

Duels gingen in alle linies vaker verloren en de organisatie was ver te zoeken. Bovendien viel het positiespel – waar Kadoelen veelvuldig en hard op traint- enigszins in duigen. De twee controlerende middenvelders in de zone -Zora en Juul- speelden dusdanig taakbewust, dat er vaak grote ruimte lag aan de flanken, ruimte waar eerst Stephanie en later ook Lauren in leken te verzuipen.

Het middenveld was overbevolkt, waardoor vanuit het centrum vaker dan strikt noodzakelijk de lange bal werd gehanteerd en de Utrechtse verdedigers hadden zich na het overrompelende begin veel beter op de aanvalslinie van Kadoelen ingesteld. Steeds vaker joeg Sporting al in een vroeg stadium de opbouw af, waardoor Kadoelen nog maar moeilijk aan voetballen toekwam. De enigszins kolderieke gelijkmaker van Sporting was het directe gevolg hiervan. Na wat miscommunicatie bij een spelhervatting kaatste de onder druk gezette Jiske de bal pardoes voor een alleen voor Isabella staande Utrechtse spits Sabeth, die de hoek voor het uitzoeken had.

In het spelbeeld uit deze fase kwam na rust in eerste instantie geen verandering. De laatste linie van Kadoelen, met Sara en Stephanie op de flanken en Elke en Jiske centraal, werd nauwelijks beproefd, maar in aanvallend opzicht kon evenmin een vuist worden gemaakt. In de slotfase leken de Amsterdamse meiden wel een betere conditie te hebben, hetgeen resulteerde in een aantal mogelijkheden.

Zo verschafte Lauren zich wat kansen uit de tweede linie, waarvan er een zelfs op de paal belandde. Een vrije trap van haar voet werd gelost door de keepster, waarna de wat onervaren scheidsrechter de door Precious ingetikte rebound abusievelijk wegens buitenspel afkeurde. Toch kwam de opluchting gevende derde treffer vrij letterlijk uit de lucht vallen. De enthousiast invallende Chevelli nam een snelle inworp op de handig naar binnen openende Khadija, wiens fraai met de rechterwreef indraaiende bal de keepster van Sporting kansloos liet.

Om het voor de kijkers spannend te maken pakte Isabella een uit een vriendschappelijke inworp teruggespeelde bal op, waardoor er een hachelijke situatie dreigde te ontstaan. Met een gedecideerde ingreep maakte zij de indirecte vrije trap alsnog onschadelijk. Het slotakkoord was voor Chevairie die vlak voor het fluitsignaal als toegift een kunststukje opvoerde, wellicht voor diegenen die in de eerste helft op het parkeerterrein hadden staan treuzelen.

Tekst: Ronald Hooft

Foto via: Mitchel Beckman