Atty Eelkema eerlijk: "Er leek 2.20-volt op mijn voeten te staan"

"Ik heb tot aan mijn veertiende in een jongensteam gevoetbald, maar op gegeven moment kreeg ik de boodschap bij Flevo Boys dat ik niet verder kon in het team", blikt Eelkema terug in het FC Groningen-magazine Word Groter. "De club gebruikt de opleiding voor aanwas richting de eerste selectie en ik kwam als meisje daarvoor niet in aanmerking."

Ze gaat verder: "Het meidenvoetbal was lang niet zoals nu en ik eiste dat ik bij de jongens mocht blijven meetrainen. Ik trainde met de meiden, met wie ik ook wedstrijden speelde, maar hard strijdend is het me gelukt om ook met het jongensteam te mogen blijven trainen."

Voor trainingsstages van de KNVB werd Eelkema steevast uitgenodigd. Ze doorliep alle lichtingen en kwam uiteindelijk tot twee interlands. "Twee keer stond ik in de basis en twee keer heb ik het volkslied mogen aanhoren op het veld. Zeker de eerste keer vliegt tijdens zo'n moment je hele voetbalcarrière kort door je hoofd."

"Ik speelde trouwens heel slecht", zo is ze eerlijk. "Had zoveel spanning in mijn lijf dat er 2.20-volt op mijn voeten leek te staan. Ik weet nog dat mijn rugnummer na 70 minuten de lucht in ging en dat ik blij was naar de kant te mogen. Ik had hier kneiterhard voor gewerkt, maar kon er niet van genieten. Misschien is dat ook wel topsport eigen."